Τα μακρινά παλάτια

Μετάφραση:Μελίνα Παναγιωτίδου ΣΕΛ.320 Αβάνα, παραμονές του 2001. Ο Βικτόριο, ένας αποκαρδιωμένος ομοφυλόφιλος, εγκαταλείπει υποχρεωτικά το κτίριο στο οποίο μένει, το παλιό ξενοδοχείο Ρόγιαλ Παλμ, λίγες ημέρες πριν την κατεδάφισή του, αλλά και την εργασία του. Περιφέρεται άστεγος στην πόλη ώσπου συναντά τη Σάλμα, μια νεαρή πόρνη την οποία καταδιώκει ο άντρας που την εκδίδει. Αναζητώντας και οι δυο καταφύγιο, φθάνουν σ’ ένα ερειπωμένο θέατρο όπου τους υποδέχεται ο Δον Φούκο, ένας εκκεντρικός γέρο- παλιάτσος. Το συγκεκριμένο θέατρο έχει τη δική του εκπληκτική ιστορία: χτισμένο από μια Ρωσίδα αριστοκράτισσα γνώρισε μεγάλες δόξες καθώς εμφανίστηκαν εκεί σπουδαίε Φιτζέραλντ, ο Κοκτό, κ.ά. Ο Δον Φούκο τους μυεί στα μυστικά της μεταμφίεσης: μαζί δίνουν παραστάσεις σε δρόμους και πλατείες, σε νοσοκομεία και νεκροταφεία, περιθωριακοί και κυνηγημένοι. Σε μια Αβάνα που καταρρέει, οι ήρωες θα προσπαθήσουν να βρουν ποιο είναι το “μακρινό παλάτι” που τους επεφύλασσε η τύχη... Το δεύτερο μυθιστόρημα του σπουδαίου σύγχρονου αντικαθεστωτικού Κουβανού συγγραφέα. Μια ρεαλιστική ματιά στην Κούβα της αποξένωσης, της ερείπωσης και της εγκατάλειψης που θα μπορούσε να συνοψιστεί στην εξής φράση: «Ματαιότητα και μοιραίο, επιδεινωμένα από την έλλειψη φωτισμού στους δρόμους.» Συγχρόνως, μια νοσταλγική ματιά σ’ έναν κόσμο χαμένης ομορφιάς και υψηλής αισθητικής, έτσι όπως τον αναζητούν τρεις «απόκληροι» της ζωής: ένας ομοφυλόφιλος, μια πόρνη και ένας παλιάτσος. Όταν κυκλοφόρησε το πρώτο του μυθιστόρημα, Ότι σου εστίν η βασιλεία, οι κριτικοί έκαναν λόγο για το «μαγικό ρεαλισμό» της Κούβας, για μια γραφή αλληγορική και συγχρόνως σαρκαστική, πλήρης συμβολισμών και υπαινιγμών. Με Τα Μακρινά Παλάτια, ο Εστέβες αποκαλύπτει την απροκάλυπτη μαγεία του ρεαλισμού, το βασανιστικό ξεγύμνωμα μιας πόλης και των ανθρώπων της, ενωμένων στην αβέβαιη μοίρα της επιβίωσης. Ο ίδιος, άλλωστε, πιστεύει ότι η λογοτεχνία «είναι μια μορφή εξέγερσης, μια πράξη ηρωϊσμού».