ΒΡΕΧΕΙ ΦΩΣ

Κάποιος που τον ξέχασε ο χρόνος παραμιλάει ακόμα τον ανεκπλήρωτο έρωτά του -υπάρχει αληθινός έρωτας που να εκπληρώθηκε ποτέ;- για μια γυναίκα. Όμορφη γυναίκα και ποιήτρια -συνδυάζονται αυτά; Το όνομά της Μαρία Πολυδούρη. Πάντα ανάμεσά τους ήταν ένας Άλλος. Κι όλα αυτά τη δεκαετία του '20 -μια δραματική εποχή. Το τότε και το τώρα. Ή μάλλον το τότε σαν τώρα. Η μετριότητα σ' όλες τις εποχές είναι αμείλικτη με ό,τι προεξέχει.
«Μαρία;» Δεν πήρα απάντηση. Σηκώθηκα. Πλησίασα το κρεβάτι της στις μύτες των ποδιών. Τα μάτια της κλειστά. Είχε κουλουριαστεί κάτω απ’ τα σκεπάσματα μ’ εκείνη την ευλυγισία που πετυχαίνουν κάποιες γυναίκες κι όλες οι γάτες.
Έσκυψα από πάνω της. Κράτησα την αναπνοή μου, για ν’ ακούσω τη δική της. Τα πλευρά της κινούνταν ελαφρά και ρυθμικά. Κοιμόταν; Δεν κοιμόταν; Άπλωσα το χέρι και της χάιδεψα, μόλις που άγγιξα, τα μαλλιά της. Τράβηξα απαλά το σεντόνι και τη σκέπασα ως τους ώμους. Γύρισα στο κρεβάτι μου ξανά στις μύτες.