«Θυμίζουμε βυζαντινή περίπολο πριν από την άλωση της Πόλης» λέει σε κάποια στιγμή ένας από τους ήρωες τούτου του βιβλίου... Και πράγματι. Όλα δείχνουν έτοιμα για την «πτώση». Η φύση αργοπεθαίνει, τα σύννεφα κάθε μέρα έχουν κι από ένα χρώμα φθοράς, οι τοίχοι της παλιάς χαρτοποιίας με τα επαναστατικά συνθήματα τρίζουν και ραγίζουν, ο ποταμός Ανώνυμος κατεβάζει ξαφνικά σκελετούς και στολές αστροναυτών, οι πόλεις εγκαταλείπονται, οι γλάροι αυτοκτονούν ομαδικά, μεσοπέλαγα λικνίζεται η παρατημένη φορτηγίδα των σκουπιδιών... Με αποκορύφωμα το πάρτι του τέλους όπου όλα σαπίζουν και πεθαίνουν πολυτελώς...
Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο της φθοράς συναντώνται κι αποκτούν οικειότητα μεταξύ τους η γιαγιά που έβγαλε γένια μητροπολίτη, ο στυλίτης του ηφαιστείου, ο ποδηλάτης χωρίς ποδήλατο και ο ανάπηρος ροκεντρολίστας του 1958... Τέσσερα πρόσωπα που αναζητούν τη χαμένη Επιστήμη, το χαμένο Όνειρο και τα χαμένα Νιάτα... Αλλά τι γυρεύει μαζί τους η γυναίκα που ηδονίζεται με τον άνεμο; Αυτό κανένας δεν το ξέρει – ούτε κι ο συγγραφέας...