Ο Λόγος. Ο χρόνος και το σύμβολο

Σπεύδω να δηλώσω ότι εγώ είμαι με το μέρος της πρώτης, «νοησιαρχικής» άποψης, αφού πιστεύω πως δεν είναι δυνατό να νοηθεί ανθρώπινος λόγος, αποσπασμένος από τις θυμικές ανάγκες που τον γέννησαν κι από τα νοϊκά «μέτρα» που τον δομούν. Όμως αυτή η άποψη παριστά, ακριβώς, μιαν «πολύ αόριστη ερμηνεία», που μόλις πριν αποδοκίμασα. Απέχει πολύ από την εξιχνίαση της εσωτερικής συνάρθρωσης Νοός και Λόγου.
Αλλά τι εννοούμε, τι έχουμε την δυνατότητα να εννοούμε στην Νευρολογία ως νόηση; Αν, γενικά ορίζοντάς την, την θεωρήσουμε ως ολική λειτουργία νοηματοδότησης, αλλά και νοηματοφάνειας στις πληροφορίες που δέχεται και που εκπέμπει ο εγκέφαλος – ο ορισμός αυτός αμέσως παραπέμπει σε δύο πολύ σημαντικές έννοιες, τις οποίες προϋποθέτει και οι οποίες καθορίζουν με μεγαλύτερη καθαρότητα τους εγκεφαλικούς τρόπους: την έννοια της συνείδησης, αφ’ ενός, ως πεδίου παραγωγής, κατεργασίας και υποστασιοποίησης του νοήματος – και την έννοια του συμβόλου, αφ’ ετέρου, ως αναγκαίου υλικού για την-δότηση και την-φάνεια του νοήματος, δηλαδή του λόγου.
Αυτή η υποκατάσταση της νόησης από την συνείδηση που επιχειρώ, δεν είναι, ασφαλώς, αυθαίρετη. Μελετώντας τις διάφορες νοησιαρχικές ερμηνείες της λειτουργίας του λόγου, με κάποιον αιφνιδιασμό ανακάλυψα ότι όλες ανάγονταν, σε τελική ανάλυση, στα χαρακτηριστικά και στις ιδιότητες αυτού που θα ονομάζαμε «νευρολογική» συνείδηση. Συγκεκριμένα, όλες ωδηγούσαν στους τρόπους, κατά τους οποίους δομείται το λεγόμενο πεδίο συνείδησης, που δεν είναι άλλο από την κατάσταση εγρήγορσης, εγγεγραμμένη μέσα στο παρόν, όλων των αισθήσεων ζωής. Αυτών που το άτομο βιώνει χρησιμοποιώντας τις βασικές μεγάλες του νευρικές ιδιότητες: αισθητηριακή αντίληψη και προσοχή, σκοπός και όφελος κίνησης και πράξη, ενεστωτοποίηση βιωθέντων ερεθισμών και μνήμη, αναγνώριση ερεθίσματος και ταξινόμησή του σε κατηγορίες πραγματικότητας, παρατήρηση των δεδομένων της πραγματικότητας και σκέψη, συγκρότηση νοήματος και σηματοδότησή του – αν η Νευρολογία μόνο αφηρημένα ή γενικά και εξωτερικά μπορεί να μιλά για την Νόηση, με ασφάλεια είναι σε θέση να κατέχει και να εκτιμά τις γνώσεις που αναφέρονται στην έννοια που απαρτιώνει και συμπλέκει όλους τους τρόπους του εγκεφάλου: την έννοια της συμβολικής συνείδησης. Η νόηση δεν παριστά παρά ένα έκτυπό της.
Σελ. 57,58