Όλες οι νύχτες είναι η νύχτα αυτή, καθώς οδηγώ στους πιο σκοτεινούς δρόμους του κόσμου, χωρίς κανέναν προορισμό, με το μυαλό μου άδειο, με το Weather storm των Massive Attack, στα ηχεία του αυτοκινήτου, όπως κι εκείνη τη νύχτα, παραμονές Χριστουγέννων, μόλις είχαμε δει στο κρατητήριο τον Σορίν. Βρέχει, απομακρύνομαι πολύ, για μια στιγμή νομίζω πως έχω χαθεί, αμέσως ύστερα θυμάμαι, ο Άγγελος θα μου αφήνει τώρα εν’ ακόμη μήνυμα στον τηλεφωνητή, θα μου στέλνει εν’ ακόμη e-mail που δεν θα διαβάσω ποτέ, ο δρόμος γλιστράει. Οι πρώτες φθινοπωρινές βροχές. Μου άρεσε άλλοτε το φθινόπωρο, τώρα δεν μου αρέσει καμιά εποχή. Πάλι χάνομαι, πάλι ξαναβρίσκω το δρόμο, βλέπω μερικές σταματημένες μηχανές μπροστά μου, παρκάρω κάπου εκεί, η βροχή πέφτει τώρα πιο αδύναμη, λίγες σταγόνες μονάχα, σαν δάκρυα που τα σκουπίζω πάνω στο πρόσωπό μου με το μανίκι μου.