Η γυναίκα που χόρευε στους πάγους

Μετάφραση: Σμαράγδα Σοφού Σελ. 440 1912. Βόρειος Ατλαντικός, κοντά στα παράλια της Νέας Γης. Δύο ψαράδες, ο Φράνσις και ο Έρνι, ανακαλύπτουν έκπληκτοι πάνω σ’ ένα κομμάτι πάγου μια πρόχειρη κούνια μ’ ένα μωρό, ένα πανέμορφο κοριτσάκι. Η Ορόρα («Αυγή»), όπως την ονομάζουν, μεταφέρεται στη μικρή ψαράδικη κοινότητα του Ντρουκ όπου ζουν. Καθώς έχουν μάθει για το ναυάγιο του Τιτανικού, προσπαθούν, χωρίς αποτέλεσμα, ν’ ανακαλύψουν κάποια στοιχεία για κείνη. Η Ορόρα μεγαλώνει σ’ ένα τοπίο άγριας ομορφιάς, δείχνοντας να έλκεται περισσότερο από τη φύση παρά από τον κόσμο των ανθρώπων. Η αφύσικη εμφάνισή της, τα λευκά μαλλιά της και τα μάτια της, ένα γαλάζιο κι ένα καφέ, την κάνουν να μοιάζει με ξωτικό. Ωστόσο, μόνο σε προχωρημένη ηλικία και αφού έχει αποκτήσει τη δική της οικογένεια, θα αποκαλυφθεί η συγκλονιστική αλήθεια που κρύβεται πίσω από τη διάσωσή της… Ένα βρέφος που ως εκ θαύματος επιβιώνει στους πάγους, μια γυναίκα σε αναζήτηση της καταγωγής της: ένα γοητευτικό οικογενειακό έπος που καλύπτει σχεδόν έναν αιώνα˙ ένα λυρικό μυθιστόρημα για την αγάπη και την απώλεια. Συγχρόνως, μια δεξιοτεχνική περιγραφή της Νέας Γης, ενός κόσμου παραδομένου στην απεραντοσύνη της θάλασσας: η καθημερινότητα των ψαράδων, τα μυστήρια των παγόβουνων, ιστορίες ναυαγίων, παραδοσιακές κοινότητες που αλλάζουν στο πέρασμα του χρόνου.