Η μελέτη αυτή εξετάζει τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της πολιτικής ποίησης και αναφέρεται ειδικά στην ιδεολογική λειτουργία της κατά τη διάρκεια της πρώτης μεταπολεμικής περιόδου (1944-1967).
Η άποψη του R. Barthes ότι «η γραφή είναι ένα ενέργημα κοινωνικής αλληλεγγύης» αποτελεί πεδίο προβληματισμού της έρευνας. Και βάσει αυτού του κριτηρίου επιχειρείται μια ιστορική θεώρηση της μεταπολεμικής λογοτεχνικής παραγωγής.

Η όλη εξέταση επικεντρώνεται στους ποιητές της «πρώτης μεταπολεμικής γενιάς» που εξέφρασαν μια πολιτική στάση με τη ζωή και τη γραφή τους, σε βαθμό τέτοιο ώστε οι βιοθεωρητικές αρχές να αναδεικνύονται σε κύριο προσδιορισμό της ποιητικής ηθικής τους.