Η μελέτη αυτή αποτελεί μια συστηματική αφηγηματολογική προσέγγιση του έργου του Παπαδιαμάντη, κατά την περίοδο που έγραφε κυρίως διηγήματα (1887-1910). Ο Χρόνος, η Περιγραφή, ο Λόγος, το Πρόσωπο εξετάζονται με βάση σύγχρονες θεωρίες, κυρίως αυτή του Genette.

Αναλύεται ένας σημαντικός αριθμός διηγημάτων και διαπιστώνεται ότι τα χαρακτηριστικά εκείνα της παπαδιαμαντικής πεζογραφίας που αποκλίνουν από τη ρεαλιστική νόρμα είναι λειτουργικά συστατικά του έργου και υπηρετούν αποτελεσματικά τη βασική θεματική του συγγραφέα. Μέσα απ’ αυτή την εξέταση ανασκευάζονται μερικές από τις αρνητικές κρίσεις, κατοχυρώνονται ορισμένες αναπόδεικτα θετικές απόψεις παλαιότερων μελετητών και προβάλλει για μια ακόμα φορά η «μοναδικότητα» του Παπαδιαμάντη.