«...Του λέει: Ξένοι άνδρες με κυκλώνουν μέσα στους καθρέφτες. Άνδρες με Φοινίκων μάτια. Με μανδύες πραιτωριανών. Με σπαθιά. Και με βαριά βραχιόλια. Με κράνη σιδερένια. Με επιγονατίδες. Με θώρακες μεταλλικούς. Πανώριοι άνδρες με παρασύρουν, με καλούν, στους θριάμβους της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Της λέει: Ξένες γυναίκες με κυκλώνουν. Νύμφες Βαρβάρων, ημίγυμνες νύμφες, ακόρεστες μόνο για έρωτα. Νυμφες που τρέφονται με ανδρών σάρκες. Γυμνές κολυμπούν σε λίμνες με ύποπτα νούφαρα, με παράδοξα και νεοφανή ενυάλια σώματα και ιωχμά. Με τα μακριά μαλλιά τους λυμένα, μανδύες ποδήρεις τα μαλλιά των της μέδουσας, με τους ελληνιστικούς χιτώνες τους απλωμένους στους ακάνθινους θάμνους, με τραβούν βρεγμένες και γυμνές, στο χάλκινο δάσος, μέσα σε πύργους που καίνε...»