Τι σημαίνει «απέθανε ενώ εβάδιζεν εις την οδόν Αγίου Κωνσταντίνου...»; Τι ξεχωριστό μπορεί να έχει το πρωινό ξύπνημα μιας υπαλλήλου και η προσπάθειά της να προλάβει το λεωφορείο της γραμμής; Η ταύτιση μ’ ένα είδωλο πόσο μπορεί να προχωρήσει; Δύο αδέλφια συναντιούνται και συγκρούονται με τον τρόπο τους... Ποια ήταν η τύχη ενός κουκουλάρικου κουστουμιού τον καιρό της Αντίστασης; Πρέπει «να μάθουμε να ζούμε με τους σεισμούς»; Το πέταγμα του αποτσίγαρου στο πεζοδρόμιο... Τι κρύβει ένα μπουκάλι κρασί;

Ασήμαντα πράγματα, ασήμαντοι ήρωες, ασήμαντες πράξεις – ίσως ένα μονόστηλο σε κάποια εφημερίδα... Αυτοί είναι οι «Κωπηλάτες» του Μιχάλη Φακίνου. Πίσω όμως απ’ αυτήν την ασήμαντη καθημερινότητα, υπάρχει ο λόγος –μια άσκηση ύφους– που σαν μεγεθυντικός φακός δείχνει όλο το μεγαλείο της λεπτομέρειας.