Τρεις Έλληνες ψάχνουν στα παράλια της Τουρκίας να βρουν έναν κρυμμένο θησαυρό, τα παλιά αίματα της καταγωγής τους και καινούριες αγάπες. Πολύ γρήγορα η εκδρομή θα μετατραπεί σε εφιάλτη και ένα απ’ αυτά που ζητούν είναι γραφτό, για καλή τους τύχη να μη το ανακαλύψουν ποτέ. Στο μεταξύ δυο Τούρκοι αναλαμβάνουν να τους γνωρίσουν την ιστορία της περιοχής: ένας μυστηριώδης γέρος που τους διηγείται τον πόλεμο του ΄22, όπου και ο ίδιος πήρε μέρος, και μια κοπέλα που θα τους ξεναγήσει στα αρχαιολογικά και τα άλλα αξιοθέατα της Ερυθραίας, των Βουρλών, της Σμύρνης και της Μανισά. Όλο αυτό το διάστημα ένα παλιό ημερολόγιο μαρτυράει την παρουσία του ελληνισμού σ’ αυτά τα χώματα από την αρχαιότητα ως τις μέρες της μικρασιατικής καταστροφής και μια ουράνια φωνή ξεφυλλίζει προς τα πίσω μία προς μία τις σελίδες της ζωής της, μέχρι να φτάσει στις αρχές του περασμένου αιώνα, τότε που Τούρκοι και Ρωμιοί το μαχαίρι το είχαν «μονάχα για να κόβουν ψωμί.» Η ελληνική πεζογραφία συνεχίζει την παράδοση γύρω από το κορυφαίο ιστορικό γεγονός του 20ου αιώνα, τη Μικρασιατική καταστροφή, με καινούρια όμως τώρα διάθεση και οπτική: πώς βίωσαν τον πόλεμο του 1922 οι ίδιοι οι Τούρκοι, αλλά και πώς ο ένας λαός βλέπει τον άλλο ενόψει της ευρωπαϊκής «συναδέλφωσης». Η κατάληξη είναι πάντοτε το ίδιο βασανιστικό ερώτημα: Τούρκοι και Έλληνες· καρντάσηδες ή μήπως φίλοι από ανάγκη, δηλαδή λυκόφιλοι;