ΑΝΝΑ ΚΑΙ ΘΕΟΦΑΝΩ. Πριγκίπισσες στα ξένα

10ος αιώνας. Το Βυζάντιο, που το κυβερνά η ξακουστή Μακεδονική Δυναστεία, βρίσκεται στο απόγειό του. Είναι δυνατό, είναι πλούσιο, είναι το πιο πολιτισμένο κράτος του τότε κόσμου. Διαθέτει όμως κι ένα άλλο όπλο: τις πριγκίπισσές του, ένα όπλο ακριβό, που το χρησιμοποιεί σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις. Δύο τέτοιες πριγκίπισσες είναι η πορφυρογέννητη 'Αννα, η αδελφή του Βασιλείου του Βουλγαροκτόνου, που με το γάμο της άλλαξε τη μοίρα και την πορεία ενός ολόκληρου λαού, και η Θεοφανώ, η λαμπροτάτη κόρη των αριστοκρατών της Μικράς Ασίας, που ως αυτοκράτειρα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας μύησε στον ελληνικό πολιτισμό το δυτικό κόσμο.
Δύο γυναίκες αξιοθαύμαστες, που έζησαν μια ζωή που τους επιφύλασσε αμφιβολίες και φόβους, μα και θριάμβους. Από κοντά τους, πολλά από τα πιο σημαντικά πρόσωπα εκείνης της εποχής.

«Ο σκοπός του βιβλίου μου είναι να παρουσιάσω στους αναγνώστες μου δυο Βυζαντινές πριγκίπισσες που παντρεμένες με ξένους μονάρχες σημάδεψαν για πάντα τα βασίλειά τους προσφέροντάς τους ένα άνοιγμα προς το βυζαντινό πολιτισμό. Γυναίκες πολύ αξιόλογες μα κατά κάποιον περίεργο τρόπο σχεδόν άγνωστες στην Ελλάδα – μια μεγάλη και ακατανόητη αδικία. Πρόκειται για την πορφυρογέννητη ’ννα, την αδελφή του Βασιλείου του Βουλγαροκτόνου, που για να την πάρει γυναίκα του ο πρίγκιπας Βλαντίμιρ της Ρωσίας έγινες χριστιανός και μάλιστα ορθόδοξος, ενώ στη συνέχεια βάφτισε ολόκληρο το ρωσικό λαό, και για τη Θεοφανώ, την ανιψιά του αυτοκράτορα Ιωάννη Τσιμισκή που, όταν έγινε σύζυγος του Όθωνα Β΄, αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ώθησε τους Γερμανούς να γνωρίσουν καλύτερα τον ελληνικό πολιτισμό και να εμπνευστούν από τα ελληνικά πρότυπα στα γράμματα και στις καλές τέχνες… Όπως ίσως πρόσεξε ο αναγνώστης, χαρακτηρίζω το βιβλίο μου «Ιστορικό Μυθιστόρημα». Όμως, μια και όλα τα κύρια πρόσωπα στα οποία αναφέρομαι είναι υπαρκτά, δεν είχα πολλά περιθώρια για μυθοπλασία… ’λλωστε, σ’ αυτό το βιβλίο δεν υπάρχει πλοκή. Πρόκειται, μάλλον, για μια ζωντανεμένη ιστορία, για πραγματικά συμβάντα, που όμως είχαν πολύ μεγαλύτερη σημασία και βαρύτητα από ό,τι θα μπορούσε να τους προσδώσει η φαντασία ενός συγγραφέα.»

Κίρα Σίνου