ΚΑΝΤΕ ΚΑΤΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!

«Μου χρωστάς», της λέει αργότερα ο Φοίβος μέσα απ’ τα δόντια καθώς ανεβαίνουνε τις σκάλες, «απαιτώ να μου δώσεις εξηγήσεις. Με ποιον γύρναγες και προτιμάς να νομίζουν ότι ήσουνα στην πορεία; Ελπίζω να παίρνεις προφυλάξεις…»
Μια σφυριχτή κατραπακιά τον κάνει να σταματήσεις – για μια μόνο στιγμή.
«Αν έχει μπλέξει με τίποτα ναρκωτικά δε θέλω να σε ξέρω», ψιθυρίζει στο αυτί της αδελφής του και χώνεται στο δωμάτιό του, προτού εκείνη προλάβει να αντιδράσει.
Τα παράθυρα στην απέναντι πολυκατοικία είναι όλα κλειστά. Με το φόβο απλωμένο σαν σεντόνι πάνω απ’ την πόλη, η Αλίκη νιώθει ασφυξία. Αυτομάτως το κεφάλι της παίρνει τη στάση στην οποία κάθε φορά σταβολαιμιάζει, για ν’ αντικρίσει ένα κομμάτι ουρανό. Έχει μέρες να σκεφτεί τον Κωνσταντίνο…

Στη σημερινή Αθήνα, οι ήρωες παλεύουν με το τέλος της εφηβείας και με την κατάρα που βαραίνει την εποχή τους. Από το κέντρο της πόλης μέχρι της άκρη του σύμπαντος, ταξιδεύουν σ’ έναν κόσμο όπου τα πάντα αναποδογυρίζουν. Συνωμοσίες, καβγάδες, επικίνδυνες ενέδρες και φαντασιώσεις ζωντανεύουν σε μια διαρκή σύγκρουση με την ταραγμένη κοινωνική πραγματικότητα και με τις αποτυχημένες συμβάσεις της. Όχι, δε θα φοβηθούν, θα γελάσουν με τους αγέλαστους, θα τραγουδήσουν, θα ερωτευτούν, θα αγωνιστούν για τα όνειρά τους και θα το αλλάξουν το γκρίζο τοπίο του πλανήτη.

ΚΡΙΤΙΚΕΣ - ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ

Οι νέοι έχουν ανάγκη να ανήκουν σε έναν κόσμο που τους καταλαβαίνουν με τον τρόπο που το ορίζουν και το επιθυμούν οι ίδιοι. Οι ήρωες της Ελένης Ρουφάνη είναι παιδιά που μεγαλώνουν στη σημερινή Αθήνα και συγκλονίζονται με τη βία που συχνά ταράζει τις ζωές τους. Με τον τρόπο τους φωνάζουν 'Κάντε κάτι επιτέλους!' ενώ ο τρόπος τους για να κατανοούν τα γεγονότα περνά από την αλληγορία και την καταφυγή σε κόσμους όπους πρόσβαση έχουν μόνο οι ίδιοι.
Ελένη Κορόβηλα, BookPress, 26/12/13

Το Κάντε κάτι επιτέλους! καταδεικνύει τον εκμαυλισμό και το αδιέξοδο της κοινωνικής ζωής. Ο Φοίβος και η Αλίκη παλεύουν με το τέλος της εφηβείας και με την κατάρα που βαραίνει την εποχή τους. Αναρωτιούνται τι κάνουν όλοι, χαμένοι και μουγκοί μες στην εχθρική πόλη, αντιδρούν στην τρομοκρατία, τολμούν να κοιτάξουν το πρόσωπό τους στον καθρέφτη, να γελάσουν με τους αγέλαστους, να ερωτευτούν και ν' αγωνιστούν για ν' αλλάξουν το γκρίζο τοπίο του πλανήτη.
Ελένη Ρουφάνη, Diastixo.gr, 23/12/13

H Ελένη Ρουφάνη αφηγείται στην Κρυσταλία Πατούλη τη δημιουργική εμπειρία της συγγραφής - από την ιδέα μέχρι το τυπογραφείο - του βιβλίου.
Tvxs.gr, 13/12/13

Καιρό είχα να διαβάσω ένα βιβλίο τέτοιας ευαισθησίας, διαλεκτικής σκέψης και προβληματισμού, που να ακουμπά τόσο εύστοχα το άχθος και το πάθος των έφηβων
μέσα στις ζοφερές συνθήκες της εσκεμμένης βιωματικής εξαθλίωσης και της μεθοδευμένης κατακρήμνισης των αξιών, απ’ το ανώνυμο παγκοσμιοποιημένο κεφάλαιο και τα όργανά του.
Η συγγραφέας του Ελένη Ρουφάνη, με τρόπο εντυπωσιακό και με λόγο άρτιο έως θα μπορούσε να πει κανείς και ποιητικό, εκμαιεύει από το σήμερα της ψυχικής τρικυμίας των νέων της τρυφερής ηλικίας, τη σύγκρουση των ονείρων τους με την καλλιεργούμενη σκοταδιστική πολιτική της απαξίωσης των εννοιών άνθρωπος και ζωή και για τις οποίες με κάθε τρόπο αντιστέκονται και μάχονται.
Ένα βιβλίο που θα πρέπει να διαβάσουν ιδιαίτερα οι ενήλικοι, για να αντιληφθούν
το πως κάτω από το προβλήματα της καθημερινότητας, έχουν χάσει την επαφή μαζί τους και απουσιάζουν αν μη και εναντιώνονται στις αντιδράσεις τους και στα όνειρά τους.
Ένα βιβλίο που με τέχνη περισσή, σε οδηγεί απ’ το δρόμο με τα χημικά, τα καπνογόνα και τα ναρκωτικά, στο εργαστήρι της τέχνης και των οραμάτων.
Κάθε προβληματισμένος αναγνώστης, έχει να αποκομίσει πολλά απ’ το διάβασμά του. Θα κοιτάξει και θα ακούσει με άλλο τρόπο την ηλικία της άνθισης.
Γιάννης Σκληβανιώτης, ποιητής - λογοτέχνης, 12/12/13